donderdag 29 april 2010

Koninginnedag in 40 graden!

- Door Arie & Jisca Deelen

Ik had een hele uitgebreide update klaarliggen. Vol smakelijk verhalen over het leven in India en het samenzijn met de kinderen. Maar... (zoals je kunt verwachten in India) dat verhaal ligt natuurlijk weer ergens in een broekzak, op het moment dat er internet is! Dus jullie houden dit te goed!

Wat ik jullie nu niet wil onthouden is het volgende: We hebben er ondertussen 4 dagen aan vakantieactiviteiten opzitten. Dagen die al om 5 uur 's ochtends beginnnen. Dan is er 'Morning Chapel' en vertellen wij als groep een verhaal met een thema. Heerlijk om te zien hoe de meisjes dit oppakken.

En na het ontbijt begint het grote knutselfeest. Ze hebben haarbandjes gemaakt, schilderijen getekend, schatkistjes versierd en dansen aangeleerd. Het is soms een dol-dwaze bende om dit met 500 kinderen te ondernemen, maar toch is het de vraag wie er meer genieten: de kinderen of wij!

Eén ding wil ik jullie niet onthouden: toen de kinderen hoorden over dit vakantieprogramma, brak er luid gejuich los. ’s Middags zei een meisje tegen mij; “Aunty Jisca (wij zijn hier namelijk allemaal Aunty’s en Uncle’s) wij dachten eerst, dit wordt een saaie vakantie. Maar nu zijn jullie er en nu zijn wij helemaal blij!!” En dat is precies de reden van deze reis. Onze missie is nu al geslaagd, maar onze reis gelukkig nog niet ten einde!!
Morgen gaan wij er even twee dagen tussenuit. Even een stukje van India bekijken met de groep. Om daarna maandag een verlaat Koninginnedagfeest te vieren met alle kinderen. Het Wilhelmus kennen ze al, dus die Hollandse vlaggetjes zullen ook vast goed staan op die bruine wangen!

Voor nu in ieder geval: allemaal een fijne Koninginnedag! Als wij weer terug zijn, dan is er snel weer meer te lezen...

Groetjes,
Arie & Jisca

Het is hier geweldig fijn met de meisjes

- Door Ton en Therese Trooster

Hallo allemaal,


Het is hier geweldig fijn met de meisjes, we genieten enorm van ze,en zij van ons. In het begin waren onze sponsorkinderen stomverbaasd dat we ineens voor hen stonden, ze wisten nl. niet dat we kwamen en waren erg verlegen, maar moet je ze nu zien, ze komen naar je toe, echt om contact te maken en komen veel te weten over hun gevoelens en hun ideeën over de toekomst, wat best schokkend is. Maar daar thuis meer over.

Lieve mensen, wat kunnen we ze ook verwennen met materiële dingen, er zijn duizenden euro’s opgehaald.

Ze hebben allemaal nieuwe schoenen gekregen, drie stellen ondergoed en lieve mensen van

De Bijbelgroep , van jullie donaties worden watertonnen voor op de kamers gekocht, om water op te vangen ,voor als er weer geen water is , wat regelmatig voorkomt.

Met onszelf gaat het prima .het eten is heerlijk ,de temp enorm en de gezondheid goed
Truus, we hebben annabel gevonden, maar eva is uit huis, we hebben leuke foto’s van haar.

Veel liefs en Gods zegen van ton en therese.

woensdag 28 april 2010

Ervaringen uit de hand van Mirthe

- Door Mirthe Fontijn (ruim 1,5 jaar)

Lieve allemaal,

Ik ben met mijn papa en mama mee naar India.
In het vliegtuig had ik geen last van mijn oortjes.
Ja, toch één keer. Maar toen stopte ik mijn vingers in de oren.

Ook vond ik het ook helemaal niet eng om te vliegen. We waren echt heel hoog boven de wolken en als we uit het raampje keken, zagen we zand, zee of land. We konden kijken op een schermpje waar we vlogen, maar ook zagen wij de temperatuur, hoogte en de snelheid van het vliegtuig.

Dat was niet zo interessant. Wat ik wel leuk vond, dat waren de knopjes op de armleuning van de stoel. Op Mumbai was ik zoooo moe, ik had bijna niet geslapen en al de mensen keken naar mij en ik was zo verdrietig en moe. Maar eindelijk kwamen we aan met de bus bij het MJC. Iedereen begon te gillen en te lachen toen ze mij zagen. En ook zei iedereen: “BABY, BABY, WHITE BABY!” Iedereen knijpt in mijn wangen en iedereen wil mij vasthouden. Iedereen wil ook mijn aandacht, maar gelukkig weet ik na deze paar dagen al goed wat ik wil en schud ik gewoon NEE. Ook papa en mama zeggen tegen iedereen: “Don’t touch, she don’t like that.” Gelukkig weten de meeste kids het al en ze raakte me niet aan. Mijn tante Jisca zegt: “Don’t touch, only watch!” Weten jullie wat ze ook naar mij riepen? “Walking dolly” (wandelende pop) hahaha daar hebben we hartelijk om gelachen met zn allen.

Nu mijn mama dit voor mij opschrijft, lig ik al lekker te slapen en morgen ga ik weer fijn spelen met de kraaltjes en ook loop ik achter de meisjes aan. En weten jullie wat ik nog meer wil? Als het zo warm is rond de middag, dan ga ik in een emmer met koud water spelen. Heerlijk vind ik dat!

De groetjes van Mirthe vanuit India.

Eerste India ervaring!

- Door Marc en Rianne Fontijn

Beste allemaal,

We zullen maar een uitgebreide versie schrijven over ons drieën in India.

De reis is goed verlopen. De eerste vlucht was een beetje wennen en natuurlijk ook spannend hoe het vliegen zou gaan met Mirthe.

Vanuit London vlogen we naar Mumbai, deze vlucht duurde 9 uur.
Marc heeft redelijk geslapen, Mirthe iets minder en ik, Rianne niet.
Gelukkig viel deze 9 uur reuze mee en Mirthe had geen last van haar oortjes.

Na onze landing, moesten we door de douane en koffers halen. Daarna met de bus (met vele stinkende uitlaatgassen maar met airco !) van het internationale vliegveld naar het nationale vliegveld. Omdat we toch nog wakker waren, checkte we alvast in voor de nationale vlucht.

We hebben echt zo lang staan wachten voordat alles geregeld was, ongelofelijk…! Blijkbaar kon er maar 1 persoon schrijven, want velen stonden te kijken terwijl hij alle gegevens opschreef. We rolden alle 16 om van de slaap. Uiteindelijk had iedereen zijn boardingpas, behalve Mirthe.

Gelukkig hadden we nog uren de tijd om dit te regelen. (landing Mumbai; 00:40 uur, vertrek Mumbai +/- 8.00 uur, dus ruim 7 uur wachten) Na vaak heen en weer lopen tussen balie’s was het eindelijk na anderhalf uur wachten geregeld. Het wachten was heel vermoeiend en slapen lukte helaas ook niet bij iedereen. Gelukkig hadden we Mirthe’s tentje in de handbagage en die heeft een paar uurtjes geslapen. Iedereen zou er graag bij gekropen zijn, maar dat ging helaas niet. Je leert dan trouwens wel gelijk goed de cultuur kennen; niezen en hoesten in het openbaar zonder hand voor je mond… Gelukkig was het te ver weg om de spetters te voelen.

Om 06.00 zijn we door de douane gegaan (nog een cultuurverschil: ) Mannen en vrouwen apart door de douane heen. Mirhe huilde nogal, want ze vond het helemaal niet leuk om uit haar diepe slaap gehaald te worden, maar goed ze ging dus met Marc mee en omdat ze zo huilde mocht hij bijna gelijk doorlopen. Dat scheelt wel als er nog een lange rij wachtende voor je staat.

En eindelijk konden we rond 8 uur het vliegtuig in. Deze vlucht duurde een uur en een kwartier e toen waren we eindelijk in Coimbatore. Na wat getouwtrek over een kapotte koffer, gingen we naar buiten en daar stond de bus van het MJC klaar.

Het was een klein half uurtje rijden in een chaotisch, druk en toeterend verkeer.

Marc was helemaal in z’n sas en Rianne rolde om van de slaap en hield ondertussen haar hart vast bij gevaarlijke inhaal pogingen. Mirthe huilde, ze was zooo moe…

De kinderen stonden ons met het muziekkorps op te wachten. Ze wisten niet dat onze Mirthe mee kwam, dus wij stapte als laatste uit de bus. We zagen de ogen groot worden en toen begon iedereen te gillen en te lachen. Iedereen riep: “BABY”

Tijdens het spelen van het muziekkorps, kreeg iedereen een erekrans omgehangen, zelfs Mirthe in haar rugdrager kreeg er één in haar rugdrager omgehangen, wat ze niet erg op prijs stelde.

Met aan elke vinger een meisje, liepen we naar het hostel, waar een deel van de groep slaapt.

We hebben ons gelijk heerlijk opgefrist met een koude douche. (geen douche zoals wij thuis kennen, maar een emmer met water en een soort maatbeker om je nat te maken.)

Na de lunch zijn we gelijk gaan slapen tot half 6 ‘s avonds, waarna we gingen eten. Bijna iedereen lag ‘s avonds al om +/- 20.00 uur (17.00 uur NL tijd) op bed.

Zondags mochten we uitslapen tot 8.00 uur en ‘s morgens en ’s avonds hadden we kerk. Het is een heel andere cultuur, dus ook een heel andere kerkdienst. Er worden vele prachtige liederen gezongen (wij kennen ze helaas niet) en er werd een psalm uit de Bijbel voorgelezen en een meditatie gelezen.

Maandag:

De eerste activiteitendag! Spannend, hoe zal het gaan? Was bij iedereen een vraag. Maar we kunnen met zn allen zeggen dat we er net zo hard van hebben genoten.
Ik (Rianne) heb geholpen bij het borduren van de haarbandjes! Al die stralende gezichten die het helemaal geweldig vinden om leuk bezig te zijn is echt de moeite waard. Vanmiddag hebben we wat voorbereid voor morgen (dinsdagmorgen).

Meer volgt!
Groetjes,

Marc en Rianne

De eerste foto's




maandag 26 april 2010

bericht van Liesbeth

Hi thuisfront,

Het gaat hier goed.
De reis was lang en best vermoeiend, maar goed, als je op het Michael Job Center aankomt, maakt het weerzien van de meisjes weer helemaal goed!
Blij dat ik weer voor de 3e keer in het MJC veilig ben aangekomen.
Het is erg warm hier, zo'n 40 graden.
De dag van aankomst, zijn Arie, Jisca en ik nog naar Coimbatore geweest om inkopen te doen voor deze week. Om 9 uur waren we klaar en reden met het MJC busje terug vol met plastic doosjes. De chauffeur en een medewerker van het MJC zullen denk ik wel smakelijk hebben gelachen, 3 Hollanders alledrie slapend op de achterbank ;-)
Vanochtend was de eerste ochtend met de knutselwerkjes. Er leuk te zien, zoveel meisjes die bezig zijn.
Zij genieten erg van alles wat wij organiseren en wij genieten van hun blijde gezichten. (daar doe je het natuurlijk allemaal voor :))

Groeten Liesbeth

Bericht van de Bosmaatjes

Hallo familie, vrienden en de kinderen uit Jacob zijn klas,

Hier even een stukje van ons. Het gaat goed, de reis was wel lang en warm.
De meisjes hebben ons zeer warm onthaald, het was echt heel emotioneel.
De meiden herkende Jan en vlogen gelijk op hem af.
De meningen over het eten zijn verdeeld.
Jan, Gaatze, Jacob en Jappie genieten er in elk geval wel van, moeders heeft er wat moeite mee.
Jacob is de hele dag onderweg met de meiden, ze doen spelletjes met steentjes, als we weer thuis zijn zal hij het jullie leren.
Jan is weer helemaal thuis hier!
Jappie geniet er van en is echt onder de indruk.
Gaatze vind het hier geweldig, hij loopt dan natuurlijk met aan elke vinger een meisje.
We laten snel weer iets van ons horen.

Lieve groet van ons allen,

de Bosmaatjes

Mieren, (valse) trompetten en warm

Hoi thuisfront,

Ik ben heel aangekomen na een lange reis.
De reis is voorspoedig gelopen.
Toen we hier aankwamen, was dit met groot gejuich en (valse) trompetten en een menigte kinderen.
We werden haast als een koninklijke familie binnen gehaald. In het begin wel even wennen aan de omstandigheden.
Erg warm s'middags, en je douchen met een emmertje water en een mierennest in de slaapkamer. Er is nu gif gestrooid, dus opgeruimd staat netjes.
Deze morgen, 26-4, gaan we beginnen met de knutselwerkjes. Dat wordt leuk, want ze hebben hier niet veel van dat soort dingen.

Tot de volgende keer.

Hartelijke groetjes uit India,

Heline

Heavy stuff

Na een vermoeiende, maar voorspoedige reis van ongeveer 28 uur (met al het wachten erbij) kwamen we aan bij het Michael Job home. We werden verwelkomd door de muziekband van het home en alle meisjes. Dat was een ervaring om stil van te worden. We werden allemaal omhangen met een grote slinger voorzien van de foto's van Michael en John Job.
Daarna mochten we uitrusten en na een goede nacht slaap waren we toch alweer de oude. De dagen gaan tot nu toe snel, want de meisjes laten je niet alleen. Het is prachtig om veel liefde te geven, maar je krijgt er wel veel voor terug.

Groetjes en tot het volgende verhaal.

Ton en Thérèse Trooster

donderdag 22 april 2010

Eindelijk het verlossende bericht...

- Door Arie & Jisca Deelen

Wat een week: Van aswolken tot de hele dag de website van Bristish Airways in de gaten houden. Londen die het luchtruim maar gesloten bleef houden, spanning die werd opgebouwd. E-mailtjes over en weer met de vraag: 'Zou de reis nog doorgaan?' Daarna opluchting: 'Londen heeft het luchtruim weer geopend!' Maar nog steeds bleef het onduidelijk of onze vluchten wel door zouden gaan.

En nu dan eindelijk het verlossende bericht dat de vlucht naar Londen door lijkt te gaan! En vanaf daar.... dat weten we nog niet, maar we hebben goede hoop dat de reis goed zal verlopen. Want de vlucht van gisteren, is gewoon in Mumbai aangekomen!

Nu kunnen de koffers toch echt worden gepakt...
India: here we come!!

Vliegtuigstrepen worden nauwlettend in de gaten gehouden; zou de reis doorgaan?

- Door Cathy (en Jaco) Rebel

Wat heb ik met plezier naar de vliegtuig strepen in de lucht gekeken. Maar het waren er voor mijn gevoel niet zoveel.
Dat ik nu toch zo blij kan zijn bij het zien van die strepen in de lucht!! Ik hoop snel te horen of de vlucht doorgaat.

De laatste hand wordt, door Jaco, gelegd aan het pakken van de koffers. Spullen worden van de ene naar de andere koffer verplaatst zodat ze allemaal het maximale gewicht hebben. Mijn koffers hebben hun maximale gewicht bereikt.

Cadeautjes, ballonnen,boeken, verhaaltjes, muziek, tandenborstels, luizen shampoo,wat kleding, sandalen (op mijn desktop zie ik dat het nu 33 gr is in Coimbatore : ) ) en nog veel meer. Wat hebben veel mensen bij gedragen om zulke volle koffers mee te mogen zeulen!! Dankbaar ben ik voor alle inbreng en meedenken en meebidden. Ik kan haast niet wachten om de gezichten van de meisjes te zien als wij beginnen uit te pakken.

Door de emails zijn we voor mijn gevoel al een echt team aan het worden, dat verlangend is de liefde van God voor die meisjes, uit te pakken en uit te delen zodat ze er nog jaren met plezier op terug kunnen kijken. Het was zo apart de vreugde te beleven tijdens het inpakken terwijl de reis nog niet zeker was!

Ik zie er zo naar uit om te zien waar Arie en Jisca een halfjaar hun tijd, liefde en energie ingestoken hebben.
Het voelt heel bijzonder om de kinderen met eigen ogen (en armen) te gaan ontmoeten.

Nog even mijn gezaaide plantjes in de tuin zetten en ik ben startklaar.
Even na 3-en vannacht verwachten we te vertrekken.

Nu alleen nog de bevestiging van de vlucht en dan kunt u lezen; wordt vervolgd.......

Hartelijke groet,
Cathy Rebel



dinsdag 20 april 2010

De voorbereidingen kosten veel tijd.. heel veel tijd zelfs. Vooral omdat ook ons dochtertje Mirthe mee gaat!

- Door fam. Fontijn

Wij zijn Marc, Rianne en Mirthe (ruim 1½) en wij gaan mee naar het MJC in India

Na ons trouwen in September 2007 zijn wij met onze Toyota Landcruiser op reis gegaan naar West-Afrika. Hier hebben we o.a. het project van Stichting HVC bezocht in Mali. Wanneer we foto's kijken of reisverhalen lezen dan begint het weer te kriebelen om weer op reis te zijn.

Op de ontmoetingsdag van Stichting HVC 2009 kwamen wij er achter dat er een reis werd georganiseerd naar India. En daar hadden wij wel heel veel zin in. En gelukkig, Mirthe mag met ons mee!

En nu, komt de datum van het vertrek snel dichterbij; De koffers zijn al grotendeels gepakt. Snel nog even wat kleine dingetjes halen. En we zijn natuurlijk ook een beetje zenuwachtig, want hoe zou dat gaan met zo'n kleine meid in het vliegtuig en in India?

Wilt iedereen die dit leest met ons meebidden dat wij geen last hebben van vertragingen of een vliegverbod.

Een hartelijke groet van Marc, Rianne en Mirthe

maandag 19 april 2010

Terug naar India

- Door Liesbeth de Jong

Na al twee keer in het MJC te zijn geweest, en heel veel briefjes verder, hoop ik in april nog een keer te gaan. Deze keer niet als reiziger, maar als mede-leidinggevende. Als je zo dicht bij het organiseren staat, is het erg leuk om te zien dat de rest van de groep net zo enthousiast is als mij.

De eerste keer dat ik naar India ging, wist ik niet wat ik kon verwachten en zag ook wel erg op tegen de onbekende dingen. Toen ik er eenmaal was, smolt mijn hart en vielen alle dingen waar ik tegen op zag van me af! Het is moeilijk onder woorden te brengen, wat je daar voelt en wat je daar ervaart. Je gaat er heen om de meisjes te bemoedigen, maar je komt zelf nog bemoedigder terug.

Toen ik vorig jaar weer de mogelijkheid kreeg naar India te gaan, wist ik gelijk dat ik weer mee zou gaan. Waarom? Omdat ik simpelweg de meisjes miste. Het was weer een geweldige ervaring om er heen te gaan en er te zijn.

Toch miste ik het handen uit de mouwen steken en organiseren van activiteiten. Toen mijn collega Jisca voorstelde samen een reis naar India te organiseren, hoefde ik niet lang na te denken. Haar ervaring was dat juist in de zomervakantie de meisjes veel vrije tijd hebben. Daarom hebben we voor deze periode gekozen. Samen Jisca ben ik al maanden bezig om de reis goed te plannen, zodat deze goed zal verlopen.

Toen ik hoorde over het vliegverbod dacht ik: " Dat zal wel snel over zijn." Maar nu het al snel 23 april is en vanochtend pas de eerste vliegtuigen zijn geland en vertrokken, kreeg/krijg ik toch wel een beetje de zenuwen. Laten we bidden en hopen dat we geen last zullen hebben van het vliegverbod of van de vertragingen!

woensdag 14 april 2010

Voorbereidingen voor de Indiareis

- Door Ton en Therese Trooster

Wat kan de tijd toch langzaam gaan als er een leuke reis aan zit te komen. Maar o jee....wat je heb je die tijd toch hard nodig.

Paspoort, vaccinaties, visum... maar als dat allemaal binnen is kan de voorpret beginnen.

Zo hebben wij ons allemaal opgegeven voor een activiteit en dat vergt de nodige voorbereiding. Het vertellen van een Bijbelverhaal is dan nog te doen, je hoeft het alleen maar in het Engels te vertalen. Het moet dan natuurlijk wel voorgelezen worden aan 500 mensen (ik heb al moeite met 15 mensen).
Ach, je weet waar je het voor doet en we gunnen die meisjes het allerbeste. Als je er dan weer bij stilstaat wat die meisjes stuk voor stuk allemaal hebben meegemaakt, wat die ogen allemaal hebben moeten zien..... dan moet het voorlezen van een Bijbelverhaal aan 500 meisjes niets bijzonders zijn.

Het is moeilijker om spelletjes te verzinnen die je met een groep van 500 meisjes kunt doen. Maar, we hebben een aantal creatieve mensen in de groep zitten en het zal allemaal best goed komen.

Op 3 mei zullen we met zijn allen koninginnedag gaan vieren (30 april zijn we op een 2-daagse rondreis) we kijken er nu al naar uit om e.e.a. met oranje te gaan versieren. Het is echter wel wennen om alles x500 te doen. Het is leuk om op een ijsje te trakteren, maar het zijn wel 500 ijsjes.......dit soort dingen dus.

We hopen dat vele thuisblijvers van de blog zullen genieten en op afstand net zoveel plezier zullen hebben als wij. Ook zou het fijn zijn als er thuisblijvers tevens als donateur op zouden willen treden.

Wel dit was even een voorbereidend stukje uit Vlaardingen en we hopen het volgende stukje vanuit India te schrijven.

Ton en Therese Trooster

dinsdag 13 april 2010

HVC Reis naar India...

- Door Arie & Jisca Deelen

Een meisje in India is NIETS waard. Klinkt dit hard? Het is helaas de realiteit. Eén van de redenen dat een meisje niet gewild is in de Indiase maatschappij, is dat er voor een meisje een bruidsschat betaald moet worden. Een bruidschat die vaak veel te hoog ligt voor de veelal arme inwoners van dit land. Ook kent India nog steeds christenvervolging. Als de ouders van een gezin worden vermoord of het dorp worden uitgejaagd door fundamentalisten, dan worden de jongetjes snel geadopteerd. De meisjes, die blijven achter.

Deze meisjes, die al zoveel te lijden hebben gehad in hun leven, willen wij een onvergetelijke tijd bezorgen!
Met een groep van 16 mensen reizen wij af naar India. De zomervakantie in India begint eind april en wij vertrekken DV 23 april. De voorbereidingen zijn in volle gang. En iedereen heeft er heel erg veel zin in en vele knutselactiviteiten, spelletjes en mooie verhalen worden uitgedacht.


Maar… een weeshuis met 500 meisjes, betekent ook dat de kosten snel oplopen. Wij hebben uitgerekend dat het organiseren van deze onvergetelijke vakantie ruim € 3,50 per meisje kost. En nu is onze vraag aan jullie: hoeveel meisjes kunnen jullie een fantastische vakantie schenken?


Het gaat om meisjes die in hun jonge leven al zoveel hebben meegemaakt. Waarvan veel ouders niet meer leven of spoorloos verdwenen zijn. Familie die niet voor deze meisjes kúnnen of wíllen zorgen. Deze meisjes verdienen het toch om alle liefde en aandacht te krijgen die wij ze geven kunnen? En uit eigen ervaring kunnen wij zeggen, dat zo’n vakantieprogramma daar heel geschikt voor is.

Spreekt dit project u/jou aan? Giften zijn welkom op BANK 561455139 t.n.v. Stichting HVC o.v.v. projectnummer 8029.